مقالات

زبان مادری

دکتر محمدعلی فیاض‌بخش  ۱۳۹۸/۱۲/۰۸
زبان مادری
دکتر محمدعلی فیاض‌بخش

 

روز جمعه دوم اسفند مطابق با بیستم‌ویکم فوریه، روز جهانی زبان‌مادری بود. زبان مادری آن‌قدر مهم و پاس‌داشتنی است، که یک روز خاص در دنیا، بدان اختصاص یافته‌است. مگر نقش زبان مادری در زندگی انسان‌ها چیست؟

در قرآن، اختلاف و گونه‌گونگی زبان، جزء نشانه‌های قدرت الهی قلمداد شده؛ نیز تنوع رنگ و نژاد، بهانه آشنایی اقوام و تیره‌ها عنوان یافته‌است.

به نظر من در میان بی‌شمار معجزات آفرینش، یکی از سربه‌مُهرترین و اعجاب‌انگیزترین‌ها، اصل زبان و زان‌پس تنوع و‌ تعدد زبان‌هاست. این معجز عظیم، لیک از آن روی که با زندگی شبانه‌روزی ما، همچون دم و بازدم ما، با ما همراه و‌ هم‌نفس است، از هیمنه در چشم ما افتاده و هیچ تأمل و‌ نگاهی را به خود نمی‌تابانَد؛ همچو خورشید، که تا هست و‌ می‌تابد، هیچ چشمی را به سوی خود نمی‌خوانَد.

زبان مادری، آموختنی نیست؛ زیستنی‌است؛ و همین است معجزه زبان، که خدای آفریننده بدان توجه داده‌است. کودک، در آستانه زبان‌گشایی، نمی‌داند از دستور و‌ نظم زبان، چه چیز را باید رعایت کند و کلمات را بر چه فرمی کنار هم بنشاند و از پیش، نه می‌اندیشد و نه می‌تواند بیندیشد، که آرایش جمله را بر چه نظم و نسقی بچیند؛ اما آنچه را باید بگوید، در صرف فعل و کاربرد ضمایر و حتی صفات و قیود، درست به کار می‌بَرَد، و در این کاربری و انتظام‌دهی به کلمات در قالب جملات، به تنها چیزی که توجه ندارد و بدان نمی‌اندیشد، «دستور زبان» است!

بدین سبب است که گویند: «زبان، مال مردم است». بدین‌سان، دستور زبان، پی‌آمد این «مال»، برساخته دستوريان می‌شود. به بیان دیگر، سعدی جان بر وفق نظم و قاعده‌ای که دستورزبان‌نویسان نوشته‌اند، نظم و‌ نثر نساخته؛ بلکه بر عکس، از گفتار سعدی، که تراز سخن پارسی‌است، بنای قواعد دستور زبان را گذارده‌اند و برپاکرده‌اند.

زبان مادری ما پارسیان، صندوق محافظت از گنج‌های فرهنگ و اخلاق و ادب و آداب و زندگی، در یک کلام، گنجور آدمیت ماست.

نمی‌دانم آیا می‌دانید، یکی از خوش‌آهنگ‌ترین زبان‌ها در دنیا در گوش ناآشنایان به زبان پارسی، زبان پارسی‌است!؟ ما را می‌شنوند و کلاممان را نمی‌فهمند و اما از آهنگ سخن پارسی‌مان لذت می‌برند؛ همچون سمفونی بتهوون و آرشه باخ و ردیف‌های موتزارت و اپرای اشتراوس، که بود و نبود کلام در آن‌ها، لذت گوش‌کردنشان را نه می‌افزاید و نه کم می‌کند.

دریغا دریغ اما، هزاران و هزار افسوس؛ امروز در میان ما پارسیان ایرانی، به هزار و یک دلیل -از جمله بی‌خبری- این زبانِ بنیانی به بی‌مهری جانگزایی دچار شده؛ تو گویی «کرونایی» پنهان‌تر از پنهان‌کردنی‌های اخیر، سال‌هاست به جان این زبان افتاده؛ خوره‌وار و موریانه‌صفت.

گول بنیادها را - به نام آن شاعر و این نویسنده - نخوریم؛ زبان پارسی، جایگاه هیمنه و جلال و حرمت و زیبایی‌اش در زندگی زیستنی‌مان کجاست؟ :

-
دانش‌آموزانمان در آموختن و علاقه‌مند‌شدن و حرمت‌نهادن به زبان فاخر مادری خود، چه میزان، سترگ و شگرف، آموزش می‌بینند؟

-
دانشجویانمان در کنار حل و فصل فرمول‌های ریاضی- فیزیک برای نمایش‌های المپیادی، چقدر سواد فارسی دارند و چقدر بر آن‌ می‌افزایند؟

-
مدرسان و استادانمان با زبان مادری‌شان، چه میزان آموخته‌ و آمیخته حرفه‌ای، کلاسیک و آکادمیک هستند؟

-
ذائقه عمومی مردمان ایران امروز ما با زبان درست و معیار پارسی، چقدر آشنا و یا علاقمند است؟

-
رسانه‌های ما، به خصوص آن‌که قرار بود دانشگاه عمومی شود، چقدر زبان پارسی را به درستی می‌دانند و حرمت می‌نهند و از زبان‌ورزان آزموده و پارسی‌شناسانِ زبانْ‌سوده بهره می‌برند؟

از چهار سؤال فوق بگذریم! از طبله سخن‌گویان روزمره و هفتگی و پرآواز، که صدایشان به‌ گوش عوام‌ناس می‌رسد، چقدر بوی عطر پارسی لطیف و زیبا و فاخر و ادیبانه- بلکه مؤدبانه!- برمی‌خیزد!؟ - پژواک طبل بدْسخن‌گویان درشت‌رو و اشتلم‌کنان نادرست‌گو که دیگر سهل است؛ این زمان بگذار تا وقت دگر!


--------------------------
پی‌نوشت
شاید بعضی خوانندگان دائمی این مشقِ مکتوب، خرده بگیرند که در کرّ و فرّ جولان کرونا، این دیگر چه نوشتاری است!؟
درک می کنم؛ فقط خواستم، اگر در چیزی آگاهی و دانشی ندارم، لااقل دو کار نیز نکنم: اول، بر طبل اضطراب و ترس مردم بیش نکوبم؛ دوم، با اظهارات کارناشناسی، به سهم خود صحنه را بر سررشته‌داران تنگ‌تر نکنم.

 

 

 

منبع: روزنامه اطلاعات؛ پنج‌شنبه ۸ اسفندماه ۱۳۹۸

 

 

 

۱۴۲۰

ارسال نظر


برای نظر دادن ابتدا باید به سیستم وارد شوید. برای ورود به سیستم اینجا کلیک کنید.

همدان - بنای آرامگاه بوعلی‌سینا - ساختمان اداری بنیاد بوعلی‌سینا

 ۹۸۸۱۳۸۲۶۳۲۵۰+ -  ۹۸۸۱۳۸۲۷۵۰۶۲+

info@buali.ir

برای دریافت پیامک‌های بهداشتی در زمینه طب سینوی، کلمه طب را به شماره ۳۰۰۰۱۸۱۹ ارسال کنید